Afscheid van de insulinepomp

Over de insulinepomp wordt veel positiefs geschreven en ook ik ben van mening dat het een goede ontwikkeling is en een vooruitgang kan betekenen in de behandeling.
Bij mijn dochter was dat helaas niet het geval.

Mentale belasting
Destijds bij het overgaan op de pomp werd door het diabetesteam al gewaarschuwd voor het lange gewenningsproces en de mogelijk extra mentale belasting. Deze waarschuwing werd door ons als ouders ter harte genomen, maar door een complex aan factoren werd de keuze voor de insulinepomp toch gemaakt. De voordelen leken op te wegen tegen de mogelijke nadelen.

Helaas blijkt achteraf dat de mentale belasting iets te veel van het goede is geweest. Een pomp betekent namelijk vaker je bloedsuikers controleren en, omdat je meer vrijheid hebt, ook vaker (bij ieder eetmoment) nadenken over je diabetesinstelling en insuline toedienen (het zogenaamde bolussen). En dus ben je veel meer met je diabetes bezig dan op het moment dat je bijvoorbeeld 2 maal daags vaste hoeveelheden insuline spuit en daarbij een vast eetschema hebt. Dat kan meer op de "automatische piloot" worden uitgevoerd.

In de vakliteratuur is ook iets te vinden over de "diabetische burn-out". Deze is het gevolg van langdurige overbelasting door het jarenlang dagelijks krampachtig in de weer zijn met de diabetesregulering.
Uit een onderzoek naar insulinepomptherapie bleek dat bij 28% van de patienten die de insulinepomptherapie staakten sprake was van een "diabetes burn-out". Diabetes wordt ingeschat als een van de psychisch meest belastende chronische ziekten!

Terug naar de spuit
In het geval van onze dochter hebben we besloten om op advies van het diabetesteam de insulinepomp vaarwel te zeggen en weer terug te keren naar een vast spuitschema om met name de mentale belasting van onze dochter omlaag te brengen, want die zat (om ons toen nog onbekende redenen) duidelijk niet lekker in haar vel.

Achteraf bezien is dit een hele goede keuze geweest. Er kwam veel meer rust in het diabetesleven van onze dochter en de bloedsuikerwaarden werden daardoor ook beter. Dat kreeg later nog een paar extra voordelen toen de boulimia omsloeg naar anorexia:

• Tijdens de behandeling van de anorexia kreeg onze dochter een eetschema opgelegd dat perfect aansloot op haar diabetes-eetschema en omdat een anorexiapatient absoluut niet meer eet dan dat eetschema werden de bloedsuikers vanaf dat moment nog beter. Beter zelfs dan ooit in de meer dan 10 jaar dat ze diabetes heeft.
• De strijd tegen anorexia is ook een mentaal herstelproces en vergt mentaal ook veel van de patient. Wat dat betreft konden we de mentale belasting van de pomp prima missen.
  

Een overweging
Voor patienten die diabetes en een eetstoornis hebben en tevens een insulinepomp gebruiken is het (tijdelijk) afscheid nemen van de insulinepomp iets om in overweging te nemen en te bespreken met de diabetes- en eetstoornisbehandelteams. Uiteraard is er niets mis met de insulinepomp en kan deze prima werk doen i.c.m. een eetstoornis, maar een eetstoornis kan het overstappen op een standaard spuitschema wel eenvoudiger maken en daarmee een eventueel aanwezige extra mentale belasting wegnemen. En dat is in dat geval toch weer winst.