Beter laat dan nooit

Ik blijf natuurlijk rondspeuren op het internet en kwam daarbij op het idee om eens op de site van de Stichting Anorexia en Boulimia Nervosa te gaan kijken.
Eigenlijk wel vreemd dat ik daar nog niet eerder had gekeken. Vervolgens gezocht op diabetes en jawel: 1 hit.

Nieuwsgierig open ik het gevonden zoekresultaat en tot mijn verbazing wordt er een PDF geopend met daarin een artikel uit het maandblad van de Diabetes Vereniging Nederland; DIABC, die toevallig ook iedere maand op mijn deurmat valt.

Nu ben ik een redelijk trouw lezer, maar niet zo trouw dat ik dat iedere maand doe en deze heb ik dus mooi (nou eigenlijk niet zo mooi) over het hoofd gezien. Ik baal nog meer als ik de datum zie: September 2006. Precies de maand waarin de eetstoornis van mijn dochter zich begon te ontwikkelen.
Ja dan schiet het natuurlijk even door mijn oververantwoordelijke hersenpan dat ik dat toen had moeten lezen. Juist toen! Maar voordat ik mezelf (weer) een schuldgevoel aanpraat sus ik mijn geweten dat ik de eetstoornis ondanks dat toch erg snel (na een half jaar) ontdekt hebt. Zeker gezien het feit dat het eerst om de moeilijk waar te nemen eetstoornis Boulimia ging.

Hoe dan ook, gedane zaken nemen geen keer. Maar het artikel is zeker de moeite waard. Het biedt een mooi overzicht van wat eetstoornissen zijn, welke valkuilen er voor diabetespatienten zijn, wat de gevolgen kunnen zijn en een ervaringsverhaal.
Goede kost om te lezen. Voor zowel ouders van jonge tieners als voor de jonge tieners zelf.
Beter laat dan nooit!

Speelt overbescherming ouders nu wel of niet een rol?

Kom ik net terug van een ouderbijeenkomst in de eetstoorniskliniek waarin een "verouderd" denkbeeld over de relatie tussen overbeschermende ouders en het krijgen van een eeetstoornis wat lacherig wordt afgedaan als achterhaald, stuit ik op internet op een artikel die dit beeld nu juist weer bevestigt.

Het artikel stelt dat overbescherming van ouders wel degelijk een rol speelt bij het ontstaan van een eetstoornis en dat dit EEN (dus niet DE) reden kan zijn dat een eetstoornis vaker bij diabetespatienten voorkomt. Ouders van kinderen met diabetes zijn per definitie meer beschermend richting hun kind, omdat de diabetes extra begeleiding vraagt en ook meer onzekerheden op de ouders doet afkomen.
Ruim een jaar geleden legde een kinderpsychologe me ook al uit dat ouders van kinderen met diabetes in een veel zwaarder loslaat-proces zitten dan ouders van gezonde pubers en dat dit tot problemen kon leiden.

Ik moet zeggen dat ik me tijdens de ouderbijeenkomst al wat ongemakkelijk voelde, omdat ik het toch wel erg toepasbaar vond op onze eigen situatie, maar ik heb toen niet gereargeerd vanwege de lacherigheid waarmee het onderwerp werd aangesneden.
Volgende keer toch maar wat directer reargeren, want wat mij betreft zit hier best een kern van waarheid in. Wellicht herkent u het ook in uw eigen situatie.